تیم ملی والیبال مردان ایران از صعود به مرحله بعدی لیگ ملت‌های ۲۰۲۵ بازماند. ولی برای اولین بار می‌توانیم از این جمله کلیشه‌ای استفاده کنیم که چیزی از ارزش‌های ما کم نشد.

به گزارش مشرق، تیم ملی والیبال مردان ایران از صعود به مرحله بعدی لیگ ملت‌های ۲۰۲۵ بازماند. ولی برای اولین بار می‌توانیم از این جمله کلیشه‌ای استفاده کنیم که چیزی از ارزش‌های ما کم نشد. بازیکنان جوان والیبال در حالی که توانمندی لازم برای صعود را داشتند، اما کم‌تجربگی کار دستشان داد و جلوی صعود آنها را گرفت. شاید این روزها محبوب‌ترین چهره ورزشی کشور کسی نباشد جز روبرتو پیاتزا، سرمربی تیم ملی والیبال. مردی که تصویر او هنگام شام نشان می‌دهد بدون ادا و اطوار روی زمین نشسته و به دنبال «باگ»‌ تیمش بعد از شکست مقابل لهستان است. مربی‌ای که همراه بازیکنانش بازی می‌کند،‌ حرص می‌خورد و شادی می‌کند. مدت‌ها بود که ورزش کشور از داشتن چنین شخصیتی که مردم به استقبالش بروند تهی شده بود. تیم ملی والیبال کشورمان هفته سوم لیگ ملت‌های ۲۰۲۵ را با دو شکست و دو پیروزی به پایان رساند.

آنچه‌ برای والیبال مهم است، بازسازی و تکرار نسلی است که توانست قله‌های بسیاری را فتح کند. نسلی که هنوز عده‌ای والیبال را به خاطر آنها پیگیری می‌کنند. اما واقعیت این است که دوران تازه‌ای آغاز شده است. روبرتو پیاتزا یکی از مربیان برجسته و باتجربه والیبال ایتالیاست که بیش از دو دهه در سطوح بالای والیبال باشگاهی و ملی اروپا فعالیت کرده و فدراسیون والیبال ایران با قراردادی چهارساله او را به خدمت گرفت. او پیش از این سابقه هدایت تیم‌های بزرگ باشگاهی اروپا (میلانو، اسکرا بلخاتوف و مودنا) و تیم ملی هلند را داشته است. از همان ابتدای حضور، پیاتزا با سیاست جوان‌گرایی، میانگین سنی ۲۳.۸ سال را برای تیم ملی ثبت کرده؛ دعوت از ۴۱ بازیکن برای اردوی مقدماتی لیگ ملت‌ها (که در نهایت پس از مصدومیت‌ها به ۴۰ نفر رسید) نمونه‌ای از این رویکرد است. او تأکید ویژه‌ای بر هماهنگی تیمی، دفاع دقیق، سرویس‌های قدرتمند، حمله سریع و ساختار تاکتیکی منظم دارد که به باور کارشناسان، انرژی جدیدی به تیم تزریق کرده است.

در هفته اول، جدال با برزیل و آمریکا، در هفته دوم نبرد با صربستان و آرژانتین و در هفته سوم رقابت با بلغارستان، فرانسه و لهستان، همگی محک سختی برای تیم ملی بودند. پیاتزا با هدف کلان رسیدن به المپیک ۲۰۲۸، در این تورنمنت به دنبال آزمون ساختار تیمی، تثبیت نقش جوانان و کشف ترکیب بهینه بود. عدم حضور میلاد عبادی‌پور و سیدمحمد موسوی به عنوان دو عنصر کلیدی گذشته، خلأ تجربه را ایجاد کرده، اما کادر فنی امیدوار است جوان‌ترها جایگزینی شایسته باشند. تیم ملی والیبال ایران تحت هدایت روبرتو پیاتزا وارد مرحله جدیدی شده است. ترکیبی از جوان‌گرایی، نگاه بلندمدت و ساختار تاکتیکی نوین. حضور ۱۸ تیم قدرتمند در لیگ ملت‌های ۲۰۲۵ و رقابت مستقیم با برترین‌ها، فرصتی برای اندازه‌گیری واقع‌بینانه توان فنی تیم و پیش‌نمایشی از برنامه‌های المپیکی بود.

بازیکنان جدید به همراه تجربه بازیکنان باسابقه، آینده روشنی را نوید می‌دهند. اگرچه با از دست رفتن برخی ستاره‌ها، فشار روی جوانان بیشتر شده، اما امید بر آن است که انرژی، انگیزه و تاکتیک جدید، زمینه موفقیت ایران در لیگ ملت‌ها ۲۰۲۵ و فراتر از آن را فراهم آورد. از سویی والیبالیست‌های جوان باید بدانند که راه درازی در پیش دارند و این شروع تازه‌ای برای بزرگی آنها خواهد بود. گرچه به بعضی انتخاب‌های فدراسیون والیبال نقدهایی بود،‌ ولی در بزنگاه تهی‌شدن والیبال از جوانان باانگیزه و افت این رشته،‌ مدیران فدراسیون، سرمربی سرشناسی برای تیم انتخاب کردند تا اجازه ندهند شعله‌ای که روشن شده رو به خاموشی برود. بنا به گفته کارشناسان والیبال، اشتباه محض است اگر پیاتزا با ولاسکو مقایسه شود. ولاسکو یک استثنا در والیبال بود که کمک بسیاری به والیبال ایران کرد. اینکه هر مربی روی نیمکت تیم ملی والیبال بنشیند با او مقایسه شود،‌ به غیر از اینکه شمشیر را از رو بستن برای پیاتزا است، فایده دیگری ندارد. اگر یک مطالعه تطبیقی بین والیبال و فوتبال داشته باشیم،‌ همین بلا سر مربیانی در فوتبال آمد که بعد از کی‌روش به ایران آمدند. آن‌قدر جناح علاقه‌مند به کی‌روش قوی بود که به‌راحتی مربیان بی‌ادعا را کنار می‌زد. این قدرت ناشی از ضعفی بود که در ساختار فدراسیون فوتبال وجود داشت و البته نفوذ و تأثیری که بازیکنان روی مدیران فدراسیون داشتند.

خوشبختانه این اتفاق در والیبال حداقل در این مقطع زمانی نخواهد افتاد. بازیکنان جوانی که سودای رسیدن به بالاترین سطح را دارند،‌ دلگرم به انگیزه‌هایی هستند که سرمربی ایتالیایی به بازیکنان جوان می‌دهد. هم اعتماد می‌کند هم حواسش به توازن ترکیب هست. او بعد از شکست‌های تیمش، با منطق و دلیل ناکامی را می‌پذیرفت. حتی زمانی که تیمش با دست پر از زمین خارج می‌شد هم غرق شادی کاذب نبود. او آمده تا تیمی بسازد که بار دیگر وسیله‌ای برای آشتی مردم با والیبال باشد. لیگ ملت‌های ۲۰۲۵ کمک کرد که مربی ایتالیایی بازیکنانش را بیشتر زیر ذره‌بین ببرد، نقدشان کند و حتی اگر لازم است دست به دامن بازیکنان دیگری شود. کاریزمای او کنار زمین و ارتباطی که با بازیکنان برقرار کرده، خیلی زود باعث شد مردمی که این روزها کمتر به ورزش اهمیت می‌دهند، مشتاقانه بازی‌ها را پیگیری کنند و برای نتیجه بازی با بلغارستان استرس داشته باشند و حتی ساعاتی بعد مصاف صربستان و اسلوونی را هم که نتیجه‌اش روی صعود یا حذف ایران تأثیر داشت، پیگیری کنند. این یعنی مربی به‌خوبی کارش را انجام داده است و با رفتارهای هیجانی و کاذب، نمایش «دل به‌هم‌زنی» ارائه نمی‌کند، خودمحور نیست و نگاه از بالا به پایین ندارد. جای خوشحالی است که او در کنار والیبال تلاش می‌کند تا این رشته را دوباره به بلندترین جایگاه‌های جهانی برساند. تصاویر شادی بازیکنان در رختکن بعد از برد بلغارستان و شوخی با مربی تیم نشان می‌دهد که اتحاد دلگرم‌کننده‌ای بین مربی و شاگرد برقرار است. بازیکنان با طنز و شوخی ادای او را درمی‌آورند و پیاتزا بیشتر از دیگران می‌خندد. نیش و نوش پیاتزا برای همه جذاب است و به‌خوبی می‌داند کی لبخند بزند و کی تشر. فعلا که والیبال دوباره جزء دلخوشی‌های مردم در روزهای سخت شده است.